کردپرس: «عزیز ویسی» یکی از مشهورترین نام ها در دنیای موسیقی غیررسمی کردی است، خواننده ای با طرفداران بی شمار. کسی که نامش با موسیقی شاد کردی و «هلپرکی» پیوند خورده است. این روزها «عزیز ویسی» این جا، آن جا، و همه جاست. کافیست یکی از شبکه های کردی ماهواره ای را باز کنی تا تصویر او را در حال خواندن و «هلپرکی» کردی ببینی. طی این سال ها تب «عزیز ویسی» همه جا را فرا گرفته.

او که روزگاری با «هلپرکی» شیرین اش معروف بود (و در این میان از طعن و کنایه مردم هم بی نصیب نبود)، حالا شبکه های ماهواره ای کُردی برایش سر و دست می شکنند و از آسیا، اروپا، آمریکا و استرالیا دعوت نامه های متعددی برای برگزاری کنسرت دارد. او و موسیقی ویژه اش حالا تبدیل به یک پدیده فراگیر شده اند و هزاران هواخواه دارد.

عزیز ویسی تاکنون کارهایی همانند: «بمو» ( کوهی در منطقه ثلاث باباجانی)، «سهند»، «سوما»، «دیلان»  و «سروه» را در کردستان عراق، ترکیه و سوریه منتشر کرده که هر کدام به نوبه خود بسیار پرفروش بوده اند.

وی این روزها در تهران سخت مشغول ساخت کلیپی به نام «کراس رش» است که قرار است به زودی منتشر شود. همچنین وی هم اکنون دبیر بخش هنری دوهفته نامه عربی کُردی «العادل المتحده» را هم بر عهده دارد.

«عزیز ویسی» را در کرمانشاه ملاقات کردم. منزل او حتی اگر در شلوغی شهر و در یک مجتمع آپارتمانی باشد، باز هم  با آن گیوه های خوش بافتی که درب منزلش جفت کرده، به راحتی قابل تشخیص است. عزیز ویسی بسیار مهمان نواز و خودمانی است و خیلی راحت و بی تکلف به پرسش ها پاسخ می دهد.

کاک عزیز شما نامی شناخته شده در موسیقی (غیر رسمی) کردی هستین و کارهای شما طرفداران بسیاری داره. راز این محبوبیت را در چه چیزی می بینین؟

 همیشه گفتم که یک هنرمند باید خاکی و مردمی باشه. من با محبت همین مردم عزیز ویسی شدم و اگر از آن ها کناره بگیرم تبدیل به یک شخص تنها می شم. مردم آن میوه ای که در دسترسه را با دست می چینن، ولی برای میوه هایی که بالای درخت هستن سنگ پرتاب می کنن. من از آن دسته هنرمندان غیر مردمی نیستم که برایم سنگ پرتاب کنن.

هر کسی برای خود طرفدارانی دارد و من هم طرفدار دارم. البته کسانی هم هستن که از من خوششان نمی یاد. من بارها بوده که پیاده از جایی رد شدم و برخی به من کنایه انداختن و  متلک گفتن. اما من هرگز به آن یک ذره خالی لیوان نگاه نمی کنم و نیمه پر آن را می بینم، آن همه محبتی که مردم به من دارن را در نظر می گیرم و اگر دو نفر آدمِ سبک هم حرفی به من بزنن به آنها اعتنایی ندارم.

البته شبکه های ماهواره ای هم در محبوبیت شما بی تأثیر نبودن؟

بله همین طوره، در گذشته «سی دی» تصویری نبود و یک خواننده از طریق کاست کارهایش را پخش می کرد. یواش یواش این امکانات فراهم شد و «سی دی» های تصویری من در اینجا و در کردستان عراق پخش شدن و بعد هم که به شبکه های کردی ماهواره ای معرفی شدم. در واقع کانال های ماهواره ای مثل «کردستان تی وی»،«زاگرس» و «کُردسَت» من را به مردم معرفی کردن. امروزه مردم چه بخوان و چه نخوان من از طریق ماهواره به خانه آنها می رم و تصویر منو بر روی صفحه تلویزیون می بینن. پس در این میان تأثیر اصلی را کانال های ماهواره ای دارن.

برخی معتقدند همین ماهواره های کردی شما را «عزیز ویسی» کردن و الا این قدرها هم معروف نمی شدین؟

خواننده باید هنری هم از خودش داشته باشه. من اگر الآن آهنگ های تکراری بخوانم، در جا می زنم و محبوبیتم از بین می ره. بسیاری از خوانندگان هستن که برنامه تازه_ای ندارن و اسمشان هم از یادها رفته. یک هنرمند باید همیشه کارهای جدیدی را به بازار بده تا جایگاه خودش را تثبیت کنه و مردم بدانن اون هنوز فعاله.

کاک عزیز برخی از اهالی موسیقی موفقیت شما را به حضور نوازنده ای به نام «مهرداد شیرویی» نسبت می دن و اعتقاد دارن که او کمک زیادی به معروف شدن شما کرده؟

تو اگر چیزی از خودت نداشته باشی کسی نمی تواند تو را به جایی برساند. مهرداد شیرویی برای خیلی از خواننده ها اُرگ زد، چرا آنها به جایی نرسیدن. من بعد از قطع همکاری با او  کارهای اورژینال و پرفروش خودم را بیرون دادم.

دلیل این جدایی چه بود؟

مهرداد شیرویی نوازنده خیلی خوبیه ولی سرنوشت این طوری رقم خورد که ما نتوانستیم با هم کار کنیم. مثلاً می گفتن که «عزیز ویسی» اگر از «مهرداد» جدا بشه نمی تونه خوانندگی را ادامه بده و محبوبیتش از بین می ره. می خواستم نشان بدم که محبوبیت هر شخصی به توانایی های خودش بستگی داره و اگر برای کار خودت دل بسوزانی می توانی موفق بشی و از انجام همه کاری سربلند بیرون بیای.

 من الآن از کار با «کاوه قادری» (نوازنده جدید عزیز ویسی) خیلی راضی ام. «کاوه» وقتی پیش من آمد هنوز نمی توانست کارهای منو اجرا کنه. هفت ماه تمام نذاشتم پاشو را از خانه بیرون بگذاره و فقط تمرین می کرد، الآن هر آهنگی که من بخوانم فوراً عین همونو برام می زنه و جزو بهترین نوازنده هاس. باید اجازه بدیم امثال «کاوه» هم بیان و شانس خودشان را امتحان کنن.

یادم هست در اولین اجرای تلویزیونی ات در شبکه «کردست»، با اینکه یک گروه خوب «هلپرکی» هم تو را همراهی می کردن ولی خودت هم طاقت نمی آوردی و به یکباره جلو دوربین می پریدی و «هلپرکی» می کردی، به گونه ای که تصویربردار شوکه شده بود و گاهی دوربین از شما فرار می کرد. تازه در آهنگ های چهارم و پنجم بود که او به این حرکات عادت کرد و تصویر شما را نشان می داد. چرا اینقدر به انجام «هلپرکی» اصرار داشتی؟

آن زمان خواندن همراه با «هلپرکی»، برای همه (و حتی خودم) تازگی داشت. بعد از تمام شدن برنامه شاید نزدیک به دو سه هزار «اس ام اس» برای من فرستاده شد که همگی بابت این کار اعتراض کرده بودن و حتی یکی هم نگفته بود که دستت درد نکنه، کار خوبی بود. ولی برعکس اینجا، در کردستان عراق از این سبک کار خیلی خوششان آمد.